Jarek Barwiak: "Chwila na gości" w Radiu Złote Przeboje - Jarek Barwiak. Witam. Moim przemiłym gościem jest...

Halina Młynkowa: Halina Młynkowa.

J.B.: Właśnie. Dzień dobry.

H.M.: Dzień dobry. <śmiech>

J.B.: Proszę mi powiedzieć, czy Pani dorastała w rodzinie działającej społecznie? Wiem, że przecież Pani pochodzi z Zaolzia, a więc terenów takich na których żyją  zarówno Polacy jak i Czesi. Czasami się mówi o tym że Polacy powinni przeprosić, a Czesi też powinni przeprosić, aczkolwiek wydaje mi się, że tak to wygląda z dużej perspektywy, tzn. z perspektywy całej Polski, natomiast tam to się toczy w inny sposób, tam ludzie po prostu ze sobą żyją.

H.M.: Nie. Tam to się dzieje jeszcze głębiej. Prawdą jest, że ludzie tutaj między sobą też jeszcze troszeczkę mają do siebie żal. Ja nad tym bardzo ubolewam, ponieważ rzeczywiście jestem z takiej rodziny, w której mój ojciec bardzo dbał o polskość na Zaolziu, wręcz o nią walczył, ponieważ zdobywał pieniądze na edukację, starał się pomagać studentom, żeby się dostali na studia do Polski, organizował różne świetne imprezy, prowadził chóry, cały czas zwracał uwagę na to, żeby mieć świadomość bycia Polakiem na Zaolziu. Natomiast mam wrażenie, że problem sąsiadów: Czechów – Polaków, cały czas istnieje. Dla mnie jest to ogromny problem, ponieważ uważam, iż  jeżeli ludzie mają ten jeden teren, to nigdy tego nie zmienią - zawsze będą tam żyć razem. Podziały typu: "ty się nie baw z sąsiadem", bo ja tak byłam wychowywana w ogóle, tak jeszcze wyglądało nasze dzieciństwo. "Ty się nie baw z tym sąsiadem, bo to jest Czech", albo: "ty się nie baw z tą sąsiadką, bo to jest Polka". Mnie to zawsze bardzo raniło i uważam że trzeba nauczyć się żyć razem, i przede wszystkim zapomnieć, aczkolwiek nie zapominajmy o historii. Historię pamiętajmy i przekazujmy ją dalej, ale nie przekazujmy w niej niechęci, nie przekazujmy w niej złości, ponieważ nowe pokolenia coraz mniej będą ją rozumiały, i będą rozumiały tylko jedno: "nie wolno mi się z nim bawić, bo jest Czechem", albo "nie wolno mi się z nim bawić, bo jest Polakiem". Dlaczego? Tego mogą już tak głęboko nie rozumieć, ponieważ nie przeżywali tego, co było w czasach, chociażby Powstań Śląskich, kiedy tam dochodziło do różnych zmian - raz byli jedni, raz byli drudzy. Moja babcia jeszcze ma wspomnienia, kiedy jako dziecko musiała parę godzin stać pod ścianą z pistoletem przy głowie. Nas już to nie dotyczy, więc szanujmy historię, ale też szanujmy siebie nawzajem. Po prostu bądźmy razem, nauczmy się ze sobą żyć, dla mnie jest to bardzo ważne, dlatego ja tak bardzo lubię i szanuję również czeską kulturę, nie tylko polską.

J.B.: Co robi się, żeby Czesi z Polakami żyli lepiej na Zaolziu, dzięki muzyce, np.?

H.M.: Muzyka nigdy nie dzieliła, zawsze łączyła - na Zaolziu bardzo ludzie lubią polską muzykę, i czy to Czesi, czy to Polacy, są różne imprezy, przyjeżdżają zespoły, i to jest fajne. Wspaniale, że muzyka może nadać jeden wspólny język.

J.B.: Tak pani zaczęła śpiewać?

 

H.M.: Śpiewałam od zawsze, ponieważ mój ojciec działał w kulturze, miał swoje zespoły, były tam różne imprezy, a ja od najmłodszych lat w tym uczestniczyłam. Mam takie zdjęcia, na których sama siebie nie poznawałam. <śmiech>Od dziecka, nawet jak jeździliśmy do znajomych, a często jeździliśmy, i tam rodzice imprezowali, byliśmy z bandą dzieci gdzieś w innym miejscu. Byłam wściekła, ponieważ zawsze musiałam przychodzić, stawać na krzesełku i śpiewać, np. kiedy byłam w trakcie jakiejś tam zabawy...

Dzisiaj są to miłe wspomnienia, a wtedy byłam zła, zbuntowana - "dlaczego znowu muszę śpiewać?!" <śmiech>

J.B.:  Utalentowana córka, to wiadomo, że człowiek chce się zawsze pochwalić. Tak właśnie było - rodzice odkryli ten talent w pani i postanowili go pogłębiać? Czy to była pani decyzja? Skoro pani jako dziecko nie lubiła śpiewania...

H.M.: Ja lubiłam! To nie jest tak, że nie lubiłam, tylko ja po prostu...

J.B.: Pani nie lubiła występować.

H.M.: Nie, występy normalne też lubiłam, tylko po prostu na tych imprezach, podczas gdy dzieci się bawiły razem, ja zawsze byłam wtedy wyrywana, bo to była zawsze w domu w Ujsołach, gdzie była banda dzieci - w piętnaścioro tam czasami biegaliśmy, a rodzice znowu, np. w drugim domu, bo to tam po prostu rodziny były połączone, i tego nie lubiłam na przykład. Natomiast śpiewanie to zawsze była moja pasja i ja właśnie bardzo ubolewałam, kiedy zaczęłam chodzić na fortepian, że mama mnie nie zapisała jeszcze na wokal, ponieważ ja zawsze słyszałam za drzwiami, jak tam dziewczyny śpiewają, a ja musiałam iść na ten koszmarny fortepian... <śmiech>

J.B.: Szkoła muzyczna ułatwia życie potem muzykowi czy utrudnia?

H.M.: Ułatwia. Myślę, że ułatwia, ponieważ człowiek ma wtedy jakiekolwiek pojęcie. Tym bardziej, że jeżeli się już zazwyczaj trafia w ten świat rozrywki, to myślę, iż niektórym osobom, które wcześniej nie zaczerpnęły wiedzy muzycznej, ciężko jest już potem się douczyć, bo nie ma na to czasu - są koncerty, wyjazdy, cały czas coś się dzieje. Dlatego sądzę, że na pewno muzykom, którzy zaczynali wcześnie edukację jest na pewno prościej we wszystkim.

J.B.: Kiedyś słyszałem historię, że Zbigniew Preisner miał okazję z Pink Floyd nagrywać coś wspólnie i opowiadał później, że był problem z panami, bo nie umieli czytać z nut i ciężko było im się dogadać muzycznie.

H.M.: Bardzo dużo muzyków nie czyta z nut, tylko że w dzisiejszych czasach to nie jest problem - dostaje się podkład muzyczny, do niego się uczymy to, co tam wcześniej ktoś  nagrał. Ci, którzy mają problemy z czytaniem z nut, muszą wybrnąć z tego inaczej.

J.B.: Jak to się stało, że zawiązała pani współpracę z Bratankami, idąc w tym kierunku muzycznym? Chciałaby się pani sprawdzić w wielu gatunkach muzycznych? Jest jakiś, który budzi pani opór albo czuje pani do któregoś szczególny pociąg?

H.M.: Byłam w szkole jazzowej w Krakowie i nie ukrywam, że ten kierunek był mi bardzo bliski przez całe studia. Również muzyka ludowa - ona oczywiście mnie tak  troszeczkę prześladuje od dzieciństwa, ponieważ Zaolzie jest bardzo głęboko zakorzenione w swojej kulturze i to jest wspaniałe. Muzyka ludowa jest tam bardzo kultywowana, więc istnieją zespoły ludowe, chóry szkolne, pozaszkolne i ja oczywiście wszystkie te stopnie przeszłam, i podświadomie gdzieś ta muzyka ludowa zawsze była mi bliska. Tutaj tańczysz, tam śpiewasz, też nie było za dużego wyboru. Taniec jedynie klasyczny albo towarzyski, natomiast nie było tak, jak dzisiaj, że mamy hip-hop,  jakieś zespoły zakładamy. Tego w moich latach nie było, więc brałam to, co mogłam, bo mnie to kręciło! <śmiech> Kiedy byłam na studiach bardzo się cieszyłam, że mogłam chodzić do szkoły jazzowej. Tak się zdarzyło, ze już pod koniec studiów, nagle, pojawiły się trzy zespoły - Bratanki, zespół z muzyką latynoamerykańską oraz zespół jazzowy. To wszystko zdarzyło się w jednym tygodniu.

J.B.: To ładnie...

H.M.: Tak. Myślę sobie: „Nieźle. No to ładnie się zaczęło!” Wszyscy ustalili, że się spotkamy, natomiast najbardziej zorganizowany był zespół Bratanki - chłopaki po prostu jako pierwsi zareagowali  najszybciej. Najpierw miałam telefon do akademika, potem Janusz Mus po mnie przyjechał, pojechaliśmy na próbę. To wszystko zdarzyło się bardzo szybko, więc ja nawet nie miałam okazji, by zastanowić się, który zespół wybrać. <śmiech>

J.B.: Musiała pani przynieść swoje teksty na próbę, czy dostała pani gotowe teksty? Jak w ogóle wygląda taka próba, bo jeżeli zespół jest zorganizowany dobrze, to musi tak działać, żeby istnieć jak sprawna firma.

H.M.: Przyjechałam na próbę, a oni już tam byli - zagrali mi po prostu to, co robią i mi się to spodobało. To było coś zupełnie innego, wszystko było nowe i pomyślałam sobie: „Pogramy pewnie po kilku krakowskich klubach...”, a okazało się, że wszystko się zupełnie inaczej potoczyło, z czego oczywiście bardzo się cieszę.

Wyglądało to tak, że na początku teksty były pisane na kolanie przez żonę Jasia Musa, a ja miałam dziesięć dni na nauczenie się całego materiału i graliśmy wtedy w klubie Karlik, na miasteczku studenckim AGH. To były jeszcze takie teksty śmieszne, ponieważ ja się drugi raz uczyłam tekstów do płyty, kiedy napisał je Zbyszek Książek

Nie było prośby o to, żebym ja przynosiła jakieś swoje teksty, bo to była bardzo zwarta koncepcja i bardzo przemyślana. Było wiadomo, że w danym klimacie Zbyszek świetnie napisze, bo on się bardzo dobrze odnajduje. Także na początek ja śpiewałam do „Czerwonych Korali” zupełnie co innego, do wszystkich innych piosenek które tam były, więc podwójnie się uczyłam tych tekstów i to była frajda, bo nie często zdarza się, żeby uczyć się podwójnie tekstu do tych samych piosenek.

J.B.: To był świetny czas dla polskiej muzyki, gdy w pewnym momencie zaistnieliście. Jak to przeżyliście? Woda sodowa była?

H.M.: Myślę, że nie. Ja tego nie odczułam. Nie wiem, być może moi znajomi odczuwali, że jestem bardziej od nich odsunięta, nie było czasu, nawet na to, by zauważyć, że coś tak wielkiego się wydarzyło. Ja to zauważyłam dopiero po latach, kiedy odeszłam i  zobaczyłam, że w pamięci ludzi została ta muzyka.  Wtedy dopiero zauważyłam, co się wydarzyło w tamtym czasie, ale w naszych najlepszych latach kiedy graliśmy, nie było na to czasu, graliśmy codziennie. Gdy przyjechałam do Krakowa na dwa dni, to musiałam załatwić rachunki, popłacić wszystko, obdzwonić, wyspać się i jechaliśmy dalej. Także nie było w ogóle czasu, żeby myśleć. Ja nie zaglądałam ani do internetu, ani do gazet. Czytałam tylko książki. Słuchaliśmy jeszcze radia - wiadomo, najlepsze lata Małysza...

J.B.: Tak.

H.M.: Wszystkich skoków słuchaliśmy w radiu. Tak wyglądało nasze życie. Cały czas na walizkach. Spytałam kiedyś koleżankę: „Janka, słuchaj, a o nas coś piszą w gazetach?”  Ona na to: „O Jezu!”

J.B.: I nagle zrobiła się awantura o „Czerwone Korale”, w bardzo różnym tonie.  Niektóre media były powściągliwe, większość jednak nie. Mówiły jasno: „To nie ich utwór! Ukradli go!” Potem sprawa została rozwiązana normalnie. Jak to się rozegrało? Was, artystów, chyba takie rzeczy martwią?

H.M.: Ja przede wszystkim nie przyjmowałam do wiadomości, że my cokolwiek ukradliśmy. Pamiętam, że byłam wtedy w Czechach, kiedy dziennikarze zaczęli do mnie dzwonić, a ja im mówię: „Czy wy zwariowaliście? Jaka kradzież? Nie ma takiej możliwości!” Nikt nie miał zamiaru kogoś okradać i oszukiwać. Pojechaliśmy na Węgry, do Forenca Szebo, który był niby autorem tej piosenki i tam załatwiliśmy sprawę. Dostał pieniądze i zagraliśmy wiele koncertów razem. Nie wiem, może chłopaki mają nawet dalej kontakt z nim.

J.B.: Fajny człowiek?

H.M.: Wspaniały - jakie graliśmy śmieszne koncerty czasem na Węgrzech! Jeden był genialny, bo kiedy przyszliśmy na takie zarośnięte trawą stare boisko, nad nim był też taki podest, również zarośnięty trawą - przyszli ludzie z okolicy, którzy tam mieszkali i zagraliśmy taki fajny koncert. <śmiech>

J.B.: Zjeździliście kawał świata z Bratankami? Czy tylko nasz rynek, nasz zakątek Europy?

 

H.M.: Jeździliśmy po Europie, byliśmy w Stanach „naszych”, i to były fajne wyjazdy, które bardzo mile wspominam. Ja to jestem taka cyganeria - mogę jeździć po całym świecie.

J.B.: Gdzie było najfajniej? Taki najlepszy koncert, na który pojechaliście i nie spodziewaliście się, że ludzie was tak dobrze przyjmą?

 

H.M.: Pamiętam tylko dziwne wydarzenie w Stanach, kiedy graliśmy koncert i ktoś mi wcisnął coś do ręki – patrzę, a tu pieniądze! Ja mówię: „Dajcie spokój ludzie!” Także to było takie dziwne zdarzenie, ale zazwyczaj byliśmy pozytywnie odbierani. Najbardziej zawsze bałam się koncertów, gdzie zbierało się dużo gwiazd i było dużo różnych stylów muzycznych, bo wtedy wiem, że tam jest nie tylko mój słuchacz, tylko np. totalny rockman, który, gdy słyszy „Korale”, to się przewraca.

 

J.B.: Nie myślała Pani o tym, żeby się sprawdzić w jazzie? Skoro ta szkoła jazzowa... Przecież jazz to improwizacja. Można się tego nauczyć?

 

H.M.: Ja myślę, że to się ma w głowie. Troszeczkę się tego uczymy przez technikę, ale każdy musi pracować w domu nad sobą, i jeżeli się pracuje nad takimi piosenkami,  to powoli powoli człowiek się wdraża.Są oczywiście ludzie, którzy mają większe predyspozycje i mniejsze.

Dla mnie jazz był świetny - fajna muzyka. Bardzo lubię go słuchać, natomiast nie jest to mój styl muzyczny, musiałabym być bardziej powściągliwa na scenie, a to sprawia trudności. <śmiech>

J.B.: Rzeczywiście <śmiech> Pani ma za dużo energii!

H.M.: Tak, mam za dużo energii na scenie. W życiu prywatnym jestem dosyć spokojna, jednakże scena absolutnie mnie zmienia i ja lubię dużą scenę. Natomiast scena jazzowa jest bardziej kameralna i spokojniejsza.

J.B.: Czy artysta w Polsce może sobie pozwolić na niezależność, nie wyrzekając się pewnych rzeczy, np. czy można sobie pozwolić w Polsce na to, by powiedzieć: „Dobra, to ja sobie sam będę nagrywał płytę i sam ją będę produkować i sam sprzedawać.”. Da się z tego żyć?

H.M.: Nawet lepiej, choć wiadomo, że duże wytwórnie to duża siła, ale artyści nam pokazują, że można. Wiadomo, że przy dystrybucji płyt trzeba mieć jednak kontakt z dużą firmą, ale jest bardzo dużo ludzi, którzy nagrywają płyty sami. My teraz również nagraliśmy płytę sami, więc da się. Trzeba oczywiście znaleźć na to fundusze, bo ja sobie nie wyobrażam, że muzycy będą pracować dla mnie za darmo, tylko dlatego, że znamy się i będziemy się poklepywać po plecach. Każdy z tego żyje i jak wiadomo, to nie są jakieś tam zabójcze stawki, żeby Ci muzycy mogli sobie powiedzieć: „Dobra, to dzisiaj gramy dla Ciebie za darmo”. Wszyscy się znają, lubią i ja z szacunku dla muzyków nie wyobrażam sobie, że nie zapłacę.

J.B.: Chciałem zapytać dalej o tę niezależność artystyczną... Czy pani myśli, że polski rynek muzyczny jest tak dojrzały, jak amerykański?

H.M.: Jest inny, jest zupełnie inny, Europa ma inne podejście do muzyki – jak oglądam ostatnio rozdanie nagród w Anglii, to nagle wychodzi taka najlepsza wokalistka i ona się pojawia - zwykła skromna dziewczyna, kompletnie nieumalowana, bardzo spokojna muzyka... W USA to niemożliwe, wygrywa Lady Gaga, czyli ktoś bardzo spektakularny. Europa ceni się bardziej.

Wydaje mi się, że Polska ma to samo, bardzo dużo dobrej muzyki która jest gdzieś schowana pod ziemią, ale jak się do niej człowiek dogrzebie to zobaczy, że jesteśmy na bardzo wysokim poziomie.

J.B.: Co pani sądzi o dyskusji, że polscy artyści nie zarabiają dobrze, bo płyty są za drogie i ludzie nie kupują?

H.M.: My w Warszawie troszeczkę inaczej patrzymy na pieniądze. Patrzmy bardziej na Polskę, dla której CD za 60 zł jest bardzo wysoką cena. Dlatego ludzie szukają „piratów”, ściągają z internetu, ale rynek ich do tego zmusza, poza tym pamiętajmy o tym, że internet jest teraz wszędzie.

J.B.: Zgadza się.

H.M.: Jeżeli ktoś jest koneserem muzyki, to kupi płytę.

J.B.: Wydaje się płyty w wersji bardziej ekskluzywnej, z książeczką, itp. i wersji trochę tańszej.

H.M.: To jest kwestia wydawcy. Zależy od tego, który wydawca może sobie na coś takiego pozwolić. Jest to także kwestia miejsca, w którym wydaje się płytę.  My jesteśmy jeszcze na etapie nagrywania muzyki.

J.B.: Jak jest z tą popularnością, którą muzycy zawdzięczają internetowi, czyli np. nielegalnie ściąganym piosenkom? W latach 90 Sting pojechał do Rosji na koncert i zobaczył na targu mnóstwo swoich nielegalnie wydanych płyt. Powiedział, że bardzo go to cieszy, bo to jest dowód na to, że jest bardzo popularny. Miałem wtedy wrażenie, że na takie słowa może sobie pozwolić człowiek który ma dom tu, dom tam, cztery konta w rozmaitych zakątkach świata.

H.M.: U nas jest śmieszna sytuacja. Ja się często z tego śmieję. Rzeczywiście są piraty, my na tym nie zarabiamy.

To nie jest tak, że artyści w Polsce zarabiają nie wiadomo jakie pieniądze, ale potem np. gdy jakaś artystka pojawi się dwa razy z tą samą torebką albo w tych samych butach to jest wielkie halo.

A ja mówię: dajcie jej tak zarobić, żeby mogła się codziennie przebierać. Najpierw dajcie taką szansę, a nie wyśmiewajcie. To jest masakra dla mnie.

J.B.: Jak pani sobie radzi z właśnie taką popularnością? Pudelkowo-zdjęciową, z plotkami, itp.? Zdarza się pani, że zagląda pani na takie portale i myśli sobie: „O rany, znowu zdjęcie...”. Czy pani się tym nie przejmuje?

H.M.: Ja tam bardzo nie lubię być i się staram tam raczej nie zaglądać. Chyba nie jestem bohaterką takich miejsc - jestem dość nudna dla społeczeństwa, bo żyje normalnie, nie interesują mnie sensacje, a muzyka, rodzina, przyjaciele i fajna zabawa. Jest to dość nudne do opisywania.

J.B.: Zaczęliśmy nasza rozmowę od stosunków polsko-czeskich i pani powiedziała, że interesuje panią czeska kultura. Jak tam wygląda rynek muzyczny? Porównywalnie z naszym? Są jakieś eksportowe zespoły? Jak u nas Myslovitz lub Bratanki? Jest u nich coś podobnego?

H.M.: Czesi zawsze byli bardzo blisko Niemców i artyści wymieniają się bardziej w tym kierunku. Za komuny czeskie gwiazdy były bardzo znane również w Niemczech i myślę, że oni nadal są powiązani - to zostało. Jeżeli chodzi o światowy rynek, to nie kojarzę, ale być może nie jestem tak wgłębiona w ten temat. Na pewno się przedzierają na polską stronę. Jest fajny zespół Czechomor – współpracowaliśmy z nimi. Bardzo ich lubię. Mam z nimi cały czas kontakt. Jeżdżą po Europie, ale nie wydaje mi się, żeby osiągnęli taki sukces na cały świat jak, powiedzmy, Brytyjczycy, Irlandczycy, Niemcy, Francuzi, Włosi. Wystarczy, że się otworzy worek i wtedy ktoś musi być pierwszy z danego kraju. To się zdarza raz i jak ktoś się wypromuje, to wtedy oczy świata skierują się na ten jeden kraj i może ktoś się wybije.

J.B.: Czyli tam na razie dalej estrada? Karel Gott nadal czynny?

H.M.: Cały czas zdobywa Złote Słowiki. Ja mam wrażenie że on by się nawet obraził gdyby nie dostał tego Słowika. Mnie się podoba, że Czesi tak bardzo lubią swoją kulturę i swoich artystów. Tam cały czas puszcza się dużo czeskiej muzyki. Do dziś są modne takie przeróbki, tak jak kiedyś Abba – jak byłam dzieckiem, to znałam Abbe tylko po czesku.

J.B.: Pamiętam, że jadąc gdzieś daleko słuchałem pewnego czeskiego radia, Krokodyl się nazywało, i tam leciało tyle popularnych piosenek, które ja znałam jako anglojęzyczne.

H.M.: A ja miałam odwrotnie! Znałam wszystkie jako czeskie i nagle myślę sobie: „Ooo, ktoś śpiewa po angielsku nasza czeska piosenkę!” <śmiech> Aczkolwiek nie mieliśmy żadnego dostępu do muzyki wtedy - było tylko radio, i to wszystko. Było to więc bardzo śmieszne, kiedy jako dzieciak myślałam, że to ktoś ze świata śpiewa nasze piosenki.

J.B.: Ale miło!

H.M.: Aczkolwiek jest jedna piosenka, którą napisał Karol Swoboda do bajki o Kopciuszku i ja ją teraz bardzo często słyszę w klubach przerobioną na angielski.

J.B.: Czego pani słuchała jako nastolatka?

H.M.: Słuchałam muzyki gospel oraz Toma Waitsa. W podstawówce, kiedy miałam jakieś dziesięć, jedenaście lat, pojechaliśmy do Warszawy z ojcem do Ministerstwa Edukacji Narodowej i dostałam płytę Krzysztofa Krawczyka z przebojami, i z piosenką „Happy Birthday Sweet Sixteen”. Było śmieszne - ja bardzo czekałam na te szesnaste urodziny, bo one były wyjątkowe przez tę piosenkę. W liceum Edith Piaf, dużo jazzu, a teraz mnie kręci soul.

J.B.: Polski soul? Istnieje coś takiego?

H.M.: Nie odważyłabym się. To nie jest nasza muzyka, to nie jest w naszych korzeniach. Ja bardzo podziwiam ludzi którzy się z tym zmagają.

J.B.: Jest jakiś artysta, z którym by pani chciała wystąpić? Jakieś takie marzenie życia?

H.M.: Jest wielu takich artystów, ponieważ każda muzyka, która mi się podoba ma swojego guru. W soulu czy neo-soulu jest India Arie, która ma w sobie coś niebywałego. Ma coś magicznego w głowie, w piosenkach, w tekstach, w doborze instrumentów, w danych kompozycjach, jest to dla mnie coś niesamowitego.

Jeżeli chodzi o muzykę etniczną to Vera Bila, która jest tak nieprawdopodobna, że chętnie bym się kiedyś w przyszłości również z nią spotkała.

J.B.: Jest ich mnóstwo. Jak pani myśli, Lady Gaga jest bardziej produktem czy artystką?

H.M.: Ona jest rewelacyjną artystką i produktem z zewnątrz. Ona siebie tak wymyśla, żeby na nią zwrócić uwagę, i sama dobrze widzi, że tak, jak Madonna kiedyś wyznaczała trendy, tak ona musi wyznaczać trendy, żeby być na pierwszym miejscu. Można na Youtube zobaczyć dużo jej dokonań artystycznych, np. kiedy sama śpiewała i grała na klawiszach. Jest świetną pianistką, rewelacyjnie śpiewa, tutaj wszystko się zgadza, tylko to nie szło w parze, bo by zrobić karierę o której marzyła, musiała się przebierać, robić wielkie show, filmy do teledysków. Podziwiam, ale nie słucham.

J.B.: W Polsce udałoby się coś takiego?

H.M.: To byłoby powtarzanie, a liczy się ten pierwszy pomysł. Są w Polsce osoby, które próbują ją naśladować, ale słabo im to wychodzi, więc jest to tylko taka parodia - śmieszne stroje, peruki. To wszystko naprawdę słabo wychodzi na tle artystki, którą się naśladuje.

J.B.: Gdyby pani mogla sobie jeszcze raz wybrać, kim pani będzie, to co by pani wybrała?

H.M.: To samo!

J.B.: No to pięknie!

H.M.: I bardzo się cieszę, że została mi taka rola w życiu przydzielona przez pana Boga.

J.B.: Czyli ten biznes nie jest taki zły?

H.M.: Nie, ja bardzo cieszę się, że mi się udało, bo uważam, iż tak jest – że zaistniałam na rynku, że mogę pokazywać muzykę, że mogę tworzyć, że ludzie czekają na nią, za co bardzo dziękuję i to jest wspaniale. Nie trzeba niczego więcej.

J.B.: Mówią, że talent to 10%, a resztą jest ciężka praca. To prawda?

H.M.: Tak.

J.B.: A pani, jak każda nastolatka, marzyła sobie: będę sławną piosenkarką?

H.M.: Chciałam być piosenkarką. Pisałam wówczas do o wiele starszego ode mnie kolegi, który był w Stanach, a on tak ładnie słuchał tego, jak pisałam: „Ja tak strasznie chcę być piosenkarką, ja tak strasznie chcę śpiewać”...

nie chciałam być sławna, a to jest problem nowych pokoleń, bo oni chcą być sławni. Jest im obojętne czy będą tańczyć, czy fikać koziołki, czy będą próbować śpiewać, oni chcą po prostu zaistnieć, chcą mieć dużo pieniędzy i chcą być w telewizji. Nie wszyscy oczywiście, ale być może przez te wszystkie show które się pojawiły i dają ludziom takie nadzieje, to dużo się takich ludzi pojawia.

Gdzie w tym wszystkim jest sztuka?

J.B.:  Tak to wygląda... Hannah Montana i tego typu seriale które promują właśnie to, że już się jest bogatym i sławnym

H.M.: I to jest promowanie przeciętniactwa.

J.B.:  Dodatkowo tam nie ma jakiegoś waloru artystycznego, jak choćby jakiś klasyczny musical poprzetykany gęsto piosenkami, tańcem. Czegoś takiego tam nie ma. Są jakieś niby śmieszne dialogi, śmiech z puszki, piosenka na początek i piosenka na koniec.

H.M.: Jeżeli ktoś taki staje się idolem nastolatków, to jakie one mają później być? Tak samo średnie jak ta, która jest promowana... Gdy byłam ostatnio w Empiku po książkę dla mojego syna, bo nie mamy co czytać, gdyż wszystko przeczytaliśmy, i ja tam stoję, i po prostu mnie zatkało, jak spojrzałam na  powydawane albumy jakiś młodych idoli, którzy nic nie umieją robić, tylko mają skandale wokół siebie. Jeden albo ma fajne włosy i dlatego jest sławny, druga dlatego, że zaczynała brać narkotyki i pokazuje wszystko, co ma pod ubraniem - w złym kierunku to wszystko zmierza.

J.B.: Na jakim etapie muzycznym jest syn?

H.M.: Piotrek lubi muzykę, ale też bardzo szybko łapie to co my mu podsuwamy. To też pokazuje, jaki wpływ my mamy na swoje dzieci.

J.B.:  Oczywiście.

H.M.: Jedyny wpływ muzyczny, jaki miał Piotrek na mnie, to jest piosenka „Waka Waka”, którą pokochał od przedszkola i dlatego też zainspirowałam się do programu w którym zagraliśmy ten utwór. Natomiast, jeżeli ja jeżdżę z nim samochodem i słucham jakiejś muzyki, to on mówi: „Mamo, puść ten piąty utwór, bo on był najfajniejszy”

J.B.: Chciałaby pani, żeby został np. piosenkarzem?

H.M.: Ja nigdy nie będę nalegać żeby robił coś, co ja chcę.

J.B.: Czyli żadnych projekcji na dziecko?

H.M.: Piotrek chce być paleontologiem. Zawsze mówi, że będzie naukowcem. Zobaczymy, bo wiadomo, że dzieciom się to zmienia.

J.B.: Wszystko pewnie przez to, że poszliście do kina na jakieś dinozaury 3D.

H.M.: To już w ogóle było wymuszane przez niego. Przecież jest kino IMAX i tam są oczywiście dinozaury. Byliśmy chyba dziesięć razy na tym filmie. Oprócz tego mamy wszystkie filmy o dinozaurach, które były w gazetach, ponieważ prasa wydawała takie kolekcje. Także, cokolwiek na polskim rynku istniało a propos dinozaurów, my to w domu mamy. W muzeum dinozaurów w Pałacu Kultury byliśmy również z dziesięć razy.

J.B.: Plus ta płyta Krawczyka mówiąca o dinozaurach.

H.M.: Tak, ale mój brat ją kiedyś zniszczył. To była jedyna taka „zachodnia” muzyka w naszym domu. Wiedział, że ja ją uwielbiam, to jeszcze był winyl, i mi zrobił takie słoneczko, takie paski.

J.B.: Brat?!

H.M.: Brat.

J.B.: Chciałem zapytać jeszcze, jak już rozmawiamy o Krzysztofie Krawczyku, czy jest jakaś muzyka, w której nie odważyłaby się pani współuczestniczyć? Gdyby przyszli np. twórcy hip-hopu albo twórcy disco polo i powiedzieli: „Pani Halinko! Bardzo prosimy... mamy tutaj tekst, jesteśmy przygotowani - nagrajmy razem płytę„?

H.M.: Do mnie spływają takie propozycje. Nie byłabym w stanie tego przeskoczyć. Mnie też za bardzo rockowe granie nie kręci, jeżeli chodzi o samo wykonywanie. Pytanie, co to jest rockowe granie w Polsce - czy to jest tylko założona kurtka z ćwiekami i po prostu piosenki popowe, czy to jest prawdziwy rock, którego trzeba szukać, ale już gdzieś tam pod stołem? Są przecież świetne kapele, które sobie z tym radzą. Znam dziewczynę, która w takim zespole śpiewa, jest bardzo drobniutka.

Wydaje mi się, że ja mam energię bardziej w tych kierunkach, które wykonuję. Nie ukrywam, że przez ostatnie parę lat broniłam się przed folkiem - szukałam różnych dziedzin muzycznych, śpiewałam przeróżne piosenki, nagrywaliśmy przeróżne płyty, ale widzę, że mój kierunek jest właśnie w muzyce etnicznej.

Tu mi serce gra i zostałabym w tym na zawsze.

J.B.: Przecież folk można świetnie robić! Ja słyszałem ostatni jakiś koncert Kapeli ze Wsi Warszawa, bardzo piękne to było. Nawet się nie spodziewałem, bo nazwa folk trochę odstrasza... Miałem nawet płytę, gdzie były elementy folkowe, reggae i brzmiało to bardzo zaskakująco. Młodzi ludzie wydobywali stare nagrania z archiwów polskiego radia gdzie 80-letni ludzie śpiewają piosenki tradycyjnie przekazywane z pokolenia na pokolenie - oni do tego coś dodają, i to bardzo dobrze brzmi.

H.M.: Ja w ogóle uwielbiam reggae. Czekam również na płytę zespołu KCZ, który wiem, że teraz nagrywa. Jacek Banaszkiewicz właśnie to produkował, bardzo się cieszę, że się zaraz pojawią i czekam na tę płytę między innymi, ale jest jeszcze dużo fajnych reggaeowych zespołów. Zresztą myśmy zawsze z Jackiem Banaszkiewiczem, moim przyjacielem, który mi zawsze mówi: „Dobra Halina, pamiętaj, że drugą solową płytę robimy razem”. <śmiech>

J.B.: Jaka będzie ta płyta, którą teraz robicie?

H.M.: To jest taka podróż dookoła świata. Tę płytę produkuje Robert Amiriam i są tam przeróżne elementy muzyki etnicznej ze świata - przeróżne fleciki, brzmienia z Afryki, brzmienia latynoskie, trochę Turcji, także taka mieszanka światowa, którą ja bardzo lubię przez te wszystkie właśnie niuanse, przez te instrumenty, które w świecie przedzierają się do nas. Także bardzo mi się podoba, że Robert wszystko tak to pięknie potrafi ująć w piosenkach i one są dość żywe, takie troszeczkę pokazujące mój charakter sceniczny. Zobaczymy.

J.B.: Kiedy zobaczymy? Kiedy usłyszymy?

H.M.: Chcielibyśmy w połowie kwietnia wydać singiel. Jestem w trakcie nagrywania wokali. W studiu jest Jacek Krolik, który odszedł z zespołu Bratanki mniej więcej dwa lata temu.

J.B.: Zdaje się, że on ma trochę magiczny palec?

H.M.: Jacek w ogóle jest magiczny.

J.B.: Widziałem, że na płytach kilku wykonawców maczał paluszki i wtedy z tego wychodziło coś naprawdę fajnego.

H.M.: Tak. Teraz też tak jest. Wczoraj byłam w studio do wieczora. Tam odbywają się jakieś niesamowite rzeczy. Także jest naprawdę fajnie. Cały zespół jest fajny. Ja już się nie mogę doczekać tej płyty – piosenki, których słuchałam na początku, jeszcze nie zaaranżowane, była jedynie melodia, refren, zwrotka i tyle, i nagle to usłyszałam w całej formie nagrane przez Jacka. Spytałam się: „To ja?!”.

Tworzymy dalej, pracujemy nad tym, ta muzyka się cały czas rozwija, to jest niesamowita frajda, widzieć, że powstaje coś fajnego, co potem będę mogła pokazać ludziom. To mnie ogromnie cieszy. Bardzo się cieszę również, że są chłopaki, że jest Robert Amiriam, który jest kompletnym wariatem , nie ogarniającym samego siebie <śmiech>

Jest za to wyjątkowym artysta, również Jacek Królik, który jest taką moją bratnią duszą i moim poczuciem bezpieczeństwa na scenie.

J.B.: Mąż uczestniczył w tej płycie wokalnie? Bo on ma głos...

H.M.: Ma "głosisko" takie, że nie wiem! Wokale nie są do końca skończone, aczkolwiek nie zamierzam wykorzystać mojego męża wokalnie. <śmiech> Łukasz ma o tyle śmiesznie, że ma bardzo niski głos w mówieniu, a jak zaczyna śpiewać to śpiewa bardzo wysoko. Ja bardzo lubię, gdy on śpiewa. Ma jakieś tam plany muzyczne, chciałby wydać płytę.

J.B.: Kiedy będzie można panią usłyszeć na żywo? Pojechać i obejrzeć koncert?

H.M.: Od maja mamy już zakontraktowane koncerty. Nie wiem natomiast na ile one są zamkniętymi imprezami. Duży koncert chciałabym zrobić dopiero latem, jak nam się uda pokazać cały materiał, zarówno mediom jak i widzom, i potem ruszyć z trasą koncertową za jakiś czas. Lato będzie taką „rozbiegówką”.

J.B.: Czyli trzeba zaglądać na stronę żeby się dowiedzieć?

H.M.: Tak.

J.B.: Na jaki adres?

H.M.: halinamlynkowa.pl

J.B.: W takim razie ja życzę, żeby to była naprawdę udana wiosna, kawałeczek lata i naprawdę „rozbiegówka” do czegoś bardzo dużego.

H.M.: O jejciu, bardzo dziękuję i....

J.B.: I proszę państwa trzymamy kciuki, bo Halina Mlynkova nagrywa wokale!

H.M.: Tak! Tak! Tak! Proszę trzymać kciuki!

J.B.: Trzymamy te u rąk i te u nóg. Bardzo dziękuje.

H.M.: Ja również dziękuję i do zobaczenia.

J.B.: Do zobaczenia i do usłyszenia.